Zespół Tourette’a to neurologiczne zaburzenie, które objawia się występowaniem tików – nagłych, powtarzających się nierytmicznie, niekontrolowanych ruchów i dźwięków. Tiki mogą być ruchowe (np. mruganie, kręcenie głową) lub wokalne (np. chrząkanie, powtarzanie słów). Choć często zespół Tourette’a jest kojarzony z wykrzykiwaniem wulgaryzmów (koprolalią), to jest to objaw występujący u nielicznych osób. 

Zespół Tourette’a ujawnia się najczęściej w dzieciństwie, pierwszymi objawami są zazwyczaj mruganie oczami czy wykrzywianie ust, dopiero później pojawiają się tiki bardziej złożone, a najpóźniej – tiki wokalne. W większości przypadków tiki utrzymują się przez całe życie, lecz ich nasilenie zmniejsza się w wieku dorosłym. Momentem ich największego natężenia jest najczęściej okres dojrzewania. Niektóre osoby z zespołem Tourette’a potrafią powstrzymywać tiki i robią to np. podczas pracy czy miejscach publicznych. Może to jednak wymagać dużego wysiłku i powodować dyskomfort, ponieważ wystąpienie tiku zazwyczaj jest poprzedzone nieprzyjemnym wrażeniem, odczuciem czegoś w rodzaju napięcia – to tzw. sygnał tiku. Choć tiki mają podłoże genetyczne i neurologiczne, to czynniki psychologiczne i środowiskowe wywierają istotny wpływ na natężenie objawów. Może ono zależeć od czynników takich jak stres, uczucie niepokoju, podekscytowanie czy zmęczenie. W zespole Tourette’a rzadko występują tylko tiki, często współtowarzyszą mu inne zaburzenia – najczęściej ADHD, natrętne myśli i czynności – obsesje i kompulsje, różnego rodzaju zaburzenia lękowe czy dysleksja – trudności w uczeniu się. Także same tiki mogą wpływać na mniej efektywne uczenie się, rozpraszając uwagę i zmniejszając koncentrację osoby ich doświadczającej. Tiki mogą także zaburzać ciągłość wypowiedzi, utrudniając komunikację.

Zespół Tourette’a jest zaburzeniem, w którym nie da leczyć się źródła, ale zazwyczaj można skutecznie łagodzić jego objawy metodami psychoterapeutycznymi i behawioralnymi (na przykład poprzez wprowadzanie innego, „konkurencyjnego” zachowania, uniemożliwiającego wykonanie uciążliwego tiku). Jeśli tiki są wyjątkowo uciążliwe, można dodatkowo wyciszać je lekami. W syndromie Tourette’a najważniejsza jest jednak akceptacja – zarówno ze strony osoby doświadczającej tików, jak i jej najbliższego otoczenia oraz społeczeństwa. Ponadto niezbędna jest psychoedukacja osoby z zespołem Tourette’a i edukacja społeczna w zakresie specyfiki tego zaburzenia.